Op de (jakboter)thee bij de Dalai Lama

Het is nog ruim zes uur rijden en ik wil er op tijd zijn. Onderweg vraag ik de chauffeur een snelle tussenstop te maken in Anandpur Sahib om een bezoek te brengen aan een van de grootste Sikhtempels (Gurudwara Sri Anandpur Sahib) in India. De Sikh zijn te herkennen aan hun tulbanden die ze strak om hun hoofd dragen. Ik voelde mij altijd wat ongemakkelijk bij deze mensen en wist mij nooit zo goed een houding te geven. Deze reis leerde mij dat de Sikh eigenlijk hele vriendelijke en behulpzame mensen zijn.

De rit naar Anandpur Sahib gaat over een pas geasfalteerde weg. Dit is een luxe in India, waar je normaal honderden kuilen en hobbels moet ontwijken. Het valt mij op dat het dagelijks leven in de staat Punjab beter geregeld lijkt dan in de rest van India. De wegen zijn er beter, er ligt minder afval op straat en er zijn aanzienlijk minder bedelaars! Wellicht komt dit ook omdat de Sikh geen kasten-systeem kennen. Iedereen is in hun ogen gelijk en arm en rijk mogen met elkaar omgaan en zelfs trouwen. Hierdoor lijkt de extreme armoede uit te sterven. Natuurlijk is dit mijn bescheiden mening en baseer ik deze alleen op wat ik zie.

De Gurudwara is prachtig. De witte tempel steekt fel af tegen de blauwe lucht en het goud schittert in de zon. Eenmaal binnen word ik warm ontvangen door alle mensen. Ik krijg eten aangeboden, uitleg over de tempel en mag natuurlijk met iedereen op de foto! Eigenlijk kom ik tijd te kort om hier goed rond te kunnen kijken, maar ik moet door. De eindbestemming wacht, hoog in de bergen!

Kronkelend de bergen in 
Eenmaal terug op de weg passeren we al snel de provinciegrens met Himachal Pradesh. Direct verandert de omgeving. De vlakke, pas geasfalteerde weg waar ik zo van ben gaan houden maakt plaats voor een kronkelende bergweg die –zonder vangrail- snel de hoogte in gaat. Het is nog zeker drie uur kronkelen voordat daar eindelijk Dharamsala in zicht is. Vanaf Dharamsala is het nog een kleine 10 kilometer omhoog naar Mcleod Ganj, waar de Dalai Lama woont, en waar zijn tempel is. Mijn hotel ligt op een steenworp afstand van de tempel waar hij morgenochtend zijn lezing zal geven. 

Je merkt direct dat er in dit dorp meer Tibetanen dan Indiërs wonen. De straten zien rood van de monniken, winkels en verkeersborden zijn zowel in het Tibetaans als in Hindi en hier en daar zijn Boeddhistische tempels en pagodes. Het grootste verschil is echter de temperatuur! Van de 46 graden in Punjab is het hier ineens een zeer fijne 28 graden! Af en toe valt er zelfs een verkoelende regenbui. Mcleod Ganj ziet veel toeristen voorbij komen, het dorp heeft dan ook veel souvenirwinkels en leuke cafe’s die allemaal in het centrum langs een lange straat zitten. Aan het einde van deze straat staat de tempel. De tempel die dagelijks door vele Tibetanen in ballingschap bezocht wordt. De tempel waar het allemaal om draait.

Spanning, ongemak en spierpijn 
De volgende ochtend sta ik om 06.00 uur klaar in de rij voor de tempel. Ik kon mijzelf vooraf niet meer aanmelden, dus is het afwachten en hopen dat er nog plaats is! Vol spanning vul ik een aanvraagformulier in en zie ik de rij langzaam korter worden. Twee vriendelijke Tibetanen zitten achter een computer en checken de paspoorten, formulieren en pasfoto van alle bezoekers. Het is druk en ik ben blij dat ik op tijd in de rij ben gaan staan. Uiteindelijk ben ik aan de beurt. Ik verwacht eigenlijk een “sorry, teaching full”. Drie woorden die nu heel hard zouden aankomen. Gelukkig niets van dat alles, twee minuten later sta ik een beetje versuft met mijn teaching permit bij de security. Het is gelukt! Ik ga dadelijk een lezing van His Holiness the Dalai Lama bijwonen!

Rustig neem ik plaats net buiten de tempelhal, met zicht op de grote Boeddha. Ik ben zelf totaal niet gelovig, maar toch voel ik een soort van spanning. Er lopen honderden, zo niet duizenden monniken die allemaal hier zijn om hun leider te kunnen zien. Dan voel ik mij ineens ongemakkelijk worden. Ik ben vrijwel de enige westerling en val dus enorm op. Hoe moet ik mij gedragen, hoe moet ik zitten, wat moet ik doen?? Al deze vragen verdwijnen als sneeuw voor de zon als daar, twee uur later, dan eindelijk de poorten van de tempel open zwaaien. Daar komt hij aangelopen. Samen met zijn gevolg en zijn (tot de tanden toe bewapende) security agents. De Dalai Lama!

Eerst is het doodstil, dan gaat er een golf van rumoer door de tempel. Oudere monniken beginnen te huilen, iedereen praat opgewekt met elkaar en ik word door verschillende monniken gewezen op hun grote leider die daar de trap op komt. Voor het eerst zie ik de Dalai Lama in levende lijve voorbij komen en het valt mij op dat het nog een kwiek mannetje is! Hij maakt een rondje door de tempel en neemt dan plaats voor de grote Boeddha. Ik kijk hem recht aan en voel mij even heel speciaal. De komende 3 uur zal ik hier luisteren naar zijn (ik verwacht heel zware) lezing in het Tibetaans.

Brood en zoute jakboterthee worden uitgedeeld terwijl de Dalai Lama begint te praten. In het Engels! Ruim anderhalf uur vertelt hij over zijn kijk op de wereld. Ik hang aan zijn lippen en verbaas mij over zijn verhaal. Deze man is zo ongelofelijk charismatisch en vooral grappig! Als hij ineens moet niezen, schrikken veel monniken. De Dalai Lama kijkt om zich heen, zet een serieus gezicht op en zegt: Yes… this is to wake you up. Waarna hij vol plezier begint te lachen. Zijn aanstekelijke lach zal mij nog lang bijblijven.

De tweede helft van de lezing is in het Tibetaans en wordt gelukkig vertaald in het Engels. Drie uur lang is hij aan het woord en als hij klaar is, staat hij op en gaat met zijn hele gevolg weer terug zijn woning in. De spanning in de tempel blijft hangen en ik probeer het allemaal een plek te geven. Heb ik zojuist echt de Dalai…. Uh, ja… ik heb net de… Maar, dat is toch heel bijzonder? Ja, volgens mij wel. Een half uur lang heb ik dit gesprek met mijzelf voordat ik (met enorme spierpijn van de kleermakerszit) de tempel uitloop. Tijd voor koffie.